Wie is mijn vader? De rol van DNA onderzoek

Leve de technologische vooruitgang, leve de genetica! Met de juiste test kun je zeker weten of iemand wel of niet je vader is. Maar zo simpel als het lijkt, is het vaak niet.

Twee bijzondere zaken gisteravond bij het NCRV televisieprogramma DNA Onbekend. Een vrouw op zoek naar haar vader en een man die voor eens en altijd een einde wilde maken aan de speculaties: ben ik nu wel of niet een kind van mijn opa.

Ook ik heb te maken gehad met dit soort zaken, incest dus! Waarbij de opa/vader soms al is overleden of al heel oud. Als je dan de uitslag krijgt dat je opa inderdaad ook je vader is, dan heeft dat overweldigende gevolgen. En alhoewel je onzekerheid dan is weggenomen, krijg je er weer een heel nieuw innerlijk conflict voor in de plaats.

Wat gaat de boventoon voeren? Je loyaliteit aan je moeder, die tegen haar zin sexueel is misbruikt door haar eigen vader; je weerzin tegen iemand die dat zijn eigen kind aan doet; je behoefte aan het erkennen van je eigen vader; de goede herinneringen aan de band met zijn (toen nog) opa, die veel met hem optrok en hem veel leerde? Als je jezelf de zoon van een ‘viezerik’ vindt, wat doet dat voor je eigenwaarde? Bovendien is je moeder, die niet aan het onderzoek mee wilde werken, opeens ook je halfzus en met je tantes heb je opeens meer gemeen dan je zou willen. Een emotionele achtbaan, waarbij goede begeleiding een ‘must’ is om hier met zo min mogelijk beschadigingen uit te komen.

In het andere geval werd een vrouw getest met een man, die een relatie met haar moeder had gehad. Maar hij was mogelijk niet de enige, bleek uit het filmpje. Hier was het antwoord van de test: deze man was niet haar vader. Dat lijkt een enorme domper, maar bij dit soort onderzoek geldt dat een ‘nee’ ook heel waardevol is. Je weet nu zeker dat deze weg niet de juiste was en dat je elders moet zoeken. Dat zoeken is een vak op zich, je moet dan een betrouwbare reconstructie maken van het leven van de moeder toen ze zwanger werd. Niet alleen afgaan op verhalen van bekenden, maar ook contact zoeken met vroegere buren of collega’s bijvoorbeeld. Die weten vaak meer dan je zou denken… In dit geval reageerde de dochter aangeslagen, ze ging nu stoppen met zoeken, maar hoopte wel dat mensen zouden reageren als ze meer wisten. Het kan even duren, maar dan gaat ze vast en zeker door met zoeken, want dat innerlijke stemmetje krijg je niet gemakkelijk stil.

De conclusie is duidelijk: DNA onderzoek is superbelangrijk, omdat het duidelijkheid verschaft. Ik ben altijd vóór onderzoek, omdat ‘niet-weten’, het je hele leven rondlopen met vraagtekens in je hoofd, volgens mij schadelijker is dan ‘weten’. Zonder gedegen onderzoek en een goede nazorg kan alleen DNA onderzoek ook schade aanrichten of zinloos zijn. Zoals in het geval van een test tussen een man en zijn tante, waarbij geen eenduidige conclusie over hun verwantschap mogelijk was. Weggegooid geld. Daarom moeten onderzoekers, laboratoria en therapeuten goed samenwerken, zodat het nieuwe ‘weten’ de zoekende persoon echt ten goede komt.

Op veler verzoek laten wij het DNA onderzoek overigens vaak anoniem uitvoeren, bij het laboratorium is dan niet bekend van wie het geteste DNA is. Handig voor mensen die bang zijn dat hun gegevens tegen hun wil in een databank opgenomen worden!

 

Foto’s Consanguinitas, met dank

Geen verplichte DNA-test voor geadopteerde jongen

   
Uit het nieuws:  

Een Indiaas echtpaar heeft via de rechtbank verzocht om een DNA test van een in Nederland geadopteerde 12-jarige jongen. Zij denken dat de jongen, die in 2002 werd geadopteerd, hun zoon is. 

Het Indiase stel werd in 1999 beroofd van hun toen tweejarige zoon. Hij zou in een weeshuis terecht zijn gekomen en vervolgens zijn geadopteerd door de Nederlandse man en vrouw, die zich van geen kwaad bewust zijn.Het Indiase echtpaar wilde via DNA-onderzoek laten uitzoeken of de jongen hun zoon is. Ook wilden ze graag contact met hem.

De jongen voelt er niets voor om de test te ondergaan. De rechtbank oordeelde dat zijn belang groter is dan dat van het Indiase stel. Daarom kan hij niet verplicht worden om mee te werken aan de test. Ook het verzoek om contact is afgewezen.

Bron: Novum

Wat een Salomonsoordeel. Bedenk je de wanhoop van de ouders, die door een klein testje weten of ze hun kind hebben teruggevonden of niet. Aan de andere kant de jongen van 12 in Nederland, te jong om geconfronteerd te worden met zijn biologische familie, zeker als die zich door een dergelijk drama bestolen voelen. Nu weet de jongen dat er mensen zijn die denken dat ze zijn ouders zijn. Over een paar jaar wil hij het ook weten, want de huidige gebeurtenissen zijn niet meer terug te draaien en hij zal er altijd aan blijven denken. Hoop dat er goede begeleiding is voor kind en adoptieouders!

Ik zoek mijn Duitse vader

Hoeveel kinderen van Duitse militairen er in Nederland zijn, daarover verschillen de meningen. Schrijfster en onderzoekster Monika Diederichs (“Wie geschoren wordt moet stilzitten”) heeft het over misschien wel 15.000 kinderen.
Ben je geboren tussen 1941 en januari 1946 en weet je (of denk je) dat je mogelijk het kind van een Duitse soldaat kunt zijn?

De eerste stap is dan om na te gaan of er een dossier over je moeder aanwezig is bij het Archief Bijzondere Rechtspleging in Den Haag. Hoe je dit doet staat hier vermeld . Je hebt in ieder geval een bewijs van overlijden van je moeder nodig of haar schriftelijke toestemming!
In dit dossier kan belangrijke informatie staan over je afkomst, soms zelfs de naam van je vader, zijn geboorteplaats, zijn legernummer. Ook kunnen er allerlei andere dokumenten in het dossier zitten die te maken hebben met je eigen geboorte.

Hier vind je bijvoorbeeld een dokument waarin de Wohlfahrtspflege werd opgedragen een bijdrage voor de bevallingskosten naar de moeder over te maken. Bovendien staat er in dat men in contact staat met de vader om deze het kind officieel te laten erkennen. In dit geval is dat overigens niet gebeurd en alleen op de naam is deze vader helaas niet te vinden. Het is dus niet zeker dat je via deze weg altijd resultaat boekt!

Vind je het niet prettig alleen naar Den Haag te gaan en het dossier in te kijken, dan kan ik met je meegaan. Er staan soms confronterende dingen in, die de manier waarop je naar je moeder -en bijvoorbeeld je opa- keek, voorgoed veranderen. Wil je het dossier liever niet zelf inzien, maar wel weten wat er in staat dan is het mogelijk mij te machtigen voor inzage.

De afgelopen tijd hebben zich ook kleinkinderen van Duitse militairen bij mij gemeld. Die hebben vaak hun hele leven gezien hoe hun moeder of vader gebukt ging onder de situatie. Niet je vader kennen is al moeilijk, maar als het dan ook nog een “foute” man was, een bezetter, dan gaan velen gebukt onder -onterechte- schaamte. Hun kinderen kijken daar veel frisser tegenaan, die zijn gewoon benieuwd naar hun Duitse opa.

Iemand die van mijn vader hield

     De telefoon rinkelde al vroeg. De man aan de telefoon sprak zacht en hij moest aldoor naar woorden zoeken. Uiteindelijk was het mij duidelijk: hij zocht een vrouw, waarvan hij alleen een naam en een woonplaats had van 20 jaar geleden. Kon ik die vinden?
     Of ik die kon vinden is één kant van het verhaal, of ik haar voor deze man wilde vinden was de andere kant. Want waarom zoekt een man die nu dertig jaar oud is een vrouw die hij twintig jaar geleden kende, dus toen hij tien jaar oud was. En waarom weet hij alleen een naam en woonplaats? In welke relatie stonden ze tot elkaar?
     Tijdens het intakegesprek bleek al gauw hoe het zat. Maarten, zoals de man heette, was pas vijf jaar toen zijn ouders gingen scheiden. Het was een echte “vechtscheiding”, zijn moeder liet duidelijk blijken wat een klootzak zijn vader was. Maarten bleef bij zijn moeder wonen en zij stond niet toe dat hij contact had met zijn vader. Ook zijn familie van moeders kant had geen goed woord over voor zijn vader. Ze zeiden vaak dat hij beter af was nu hij alleen bij zijn moeder woonde.
     Toen Maarten tien jaar was overleed zijn vader. Hij mocht niet naar de begrafenis. Zijn vader werd vanaf dat moment helemaal doodgezwegen. Zelf durfde hij zijn vader niet meer ter sprake te brengen. Hij dacht wel vaak aan hem. Af en toe keek hij in het fotoboek naar zijn lachende vader met hem als tweejarige op de arm.


     Nu is het twintig jaar later. Bij het opruimen van het huis van zijn grootouders kwam Maarten een rouwkaart tegen van het overlijden van zijn vader. En op die kaart werd hij “mijn allerliefste verloofde” genoemd en eronder stond “Leeuwarden: Anneke Degeling”.
     Deze Anneke wilde Maarten zoeken, omdat hij iemand wilde spreken die écht van zijn vader had gehouden. Omdat zij hem kon vertellen wat zijn leuke kanten waren, hem kon vertellen waarom ze van hem hield. Waardoor hij eindelijk het gevoel zou kunnen krijgen dat ook hij van zijn vader mocht houden.

Anneke reageerde verbaasd, maar was zeker bereid Maarten te ontvangen om hem meer over zijn vader te vertellen.